Κοινή επιστολή Λουράντου, Σοφιανόπουλου, Θεοδωρόπουλου προς Π.Φ.Σ.... με κενά!!!
Ιούλιος 16, 2012 από Anonymous
16.07.12.
Προς:Διοικητικό Συμβούλιο Π.Φ.Σ.
Θέμα:«Απολογισμός ενός αγώνα: μετρώντας πληγές και λάφυρα»
Τώρα που ο πόλεμος τελείωσε και ο εχθρός υποχώρησε ατάκτως, μία αναδρομή των όσων συνέβησαν είναι αναγκαία.
Είναι δεδομένο ότι ξεκινήσαμε όλοι μαζί και μάλιστα με μεγάλη φούρια.
Δεν περιμέναμε ούτε καν να τελειώσει ο Μάιος και ξεκινήσαμε την αναστολή στις 23 του Μήνα, ακόμη και σε πείσμα του γεγονότος ότι είχαμε Υπηρεσιακή Κυβέρνηση.
Είναι εξίσου δεδομένο όμως, ότι δεν σταματήσαμε όλοι μαζί.
Κάποιοι από μας, εκεί ξαφνικά στην μέση της μάχης, άρχιζαν να φωνάζουν νικήσαμε-νικήσαμε και αποχώρησαν τρέχοντας, μαζεύοντας βιαστικά και όλα τα λάφυρα.
Όσοι δεν είχαν καταλάβει ότι είχαν νικήσει έμειναν στις θέσεις τους.
Συνέχισαν, μέχρι που κατάλαβαν το μάταιο της προσπάθειας τους, ειδικά όταν είδαν τους άλλους να μοιράζουν τα κέρδη.
Γύρισαν πίσω πληγωμένοι και λοιδορούμενοι.
Ίσως, αυτήν την στιγμή που η σκόνη έχει καθίσει και μερικά συρτάρια φαρμακείων των Συλλόγων που πρόλαβαν και «νίκησαν» πριν από τους άλλους, δεν χωράνε άλλες συνταγές, να μπορούμε να δούμε πλέον ζωντανό το μέλλον που ξετυλίγεται μπροστά μας.
Η ενότητα του κλάδου πήγε περίαπτο.
Η αξιοπιστία μερικών εκ των ηγετών μας στα μάτια των συναδέλφων έφτασε σχεδόν στο μηδέν.
Η λογική «τομεγάλο ψάρι θα φάει το μικρό» για πρώτη φορά βγήκε τόσο ανάγλυφη στην επιφάνεια.
Πολλοί συνάδελφοι, δηλώσαν με όλους τους τρόπους και προς όλες τις κατευθύνσεις, ότι το πρόβλημα των πληρωμών δεν τους αφορούσε.
Έχουν λέει, να χρηματοδοτούν και τρεις και τέσσερις μήνες τον Ε.Ο.Π.Υ.Υ. και όσοι δεν έχουν δικό τους πρόβλημα.
Η εικόνα των συναδέλφων που είχαν επιδοθεί στο κυνήγι των συνταγών, την ίδια στιγμή που κάποιοι άλλοι τις έδιωχναν για να μην χρεωθούν ακόμη περισσότερο, είναι ενδεικτική της σχάσης που έχει γίνει πλέον στον κλάδο.
Κάποιοι ίσως δουν όλα αυτά σαν μια κοινοτυπία. Ίσως και να αναρωτηθούν, πότε την είχαμε την ενότητα(?)και κάποιοι άλλοι θα παρατηρήσουν ότι πάντα, στα μάτια μερικών συναδέλφων, οι συνδικαλιστές μας δεν είχαν την καλύτερη θέση.
Από την άλλη μεριά, πάντα ήταν λίγο πολύ γνωστά «κρούσματα» συναδέλφων που εφάρμοζαν προσωπικές τακτικές εν αγνοία του Συλλογικού γίγνεσθαι.
Αυτήν την φορά δεν είναι ακριβώς έτσι.
Όλα αυτά τα χρόνια κρατούσαμε κάποια όρια και υπήρχε μια στοιχειώδη δεοντολογία.
Ήταν για πολλούς αναμενόμενο ότι η επέκταση της κρίσης πέρα από ένα σημείο, θα έβγαζε στην επιφάνεια τον «άλλον» μας εαυτό.
Το νέο στοιχείο, αν μπορούμε να το πούμε έτσι, είναι ο βίαιος χωρισμός του κλάδου στους έχοντες και στους μη έχοντες και όπως πάντα, του ςόρους τους θέτουν οι έχοντες. Αυτό βιώσαμε αυτήν την εποχή. Και είναι κρίμα γιατί είχαμε ξεκινήσει με τις καλύτερες προϋποθέσεις.
Πρώτη φορά, συνολικά ο κλάδος, τόλμησε κάτι πάρα πολύ δύσκολο και σε πείσμα όλων των προβλέψεων το πέτυχε.
Ξαφνικά, οι αρμόδιοι βρέθηκαν απέναντι σε κάτι που πολλά χρόνια το απειλούσαμε, αλλά δεν το είχαμε κάνει ποτέ σε αυτήν την έκταση και την ένταση. Και βέβαια με μία ανέλπιστη συνέπεια από την πλειοψηφία των συναδέλφων.
Ο Π.Φ.Σ., από την μια μέρα στην άλλη, βρέθηκε να διαχειρίζεται κάτι που ήταν πάνω από τις προσδοκίες του και ίσως και πάνω από τις δυνατότητες του.
Αυτή η επιτυχία, τρόμαξε και εμάς και κάποιους έξω από μας.
Ίσως από αυτό να ξεκίνησαν όλα τα παρατράγουδα…
Ίσως.
Εμείς τρομάξαμε, γιατί πρώτη φορά είδαμε με πραγματικά στοιχεία τι ακριβώς σημαίνει για τα φαρμακεία μας η ουσιαστική χρεοκοπία του Ασφαλιστικού Συστήματος.
Τρομάξαμε, γιατί συνειδητοποιήσαμε το αυτονόητο, ότι δεν έχει σημασία πόσος κόσμος μπαίνει στο φαρμακείο και πόσες συνταγές είναι στο συρτάρι μας. Τρομάξαμε, όταν συνειδητοποιήσαμε ότι στην ουσία ο μόνος μας πελάτης είναι ένα χρεοκοπημένο κράτος και ότι κυριολεκτικά, η επιβίωση των φαρμακείων μας είναι στα «χέρια» του.
Τρόμαξαν και οι αρμόδιοι.
Επειδή το θέμα των πληρωμών των Ασφαλιστικών Ταμείων και ειδικότερα του Ε.Ο.Π.Υ.Υ. δεν έχει λύση και επειδή το μόνο που γίνεται και θα γίνεται, είναι να έχουμε κάποια χρηματοδότηση της τελευταίας στιγμής, που μπορεί και κάποιο μήνα να μη βρεθεί, είναι καλό να μην έχουν απέναντι τους έναν κλάδο με ενιαία έκφραση και ενιαία τακτική, αλλά ένα σκορποχώρι.
Εκεί είμαστε τώρα.
Αποστολή εξετελέσθη!
Και αυτό, για να είμαστε δίκαιοι, πρέπει να το πιστώσουμε σε κάποιους από μας. Δεν έγινε μόνο του. Αυτός ήταν ο στόχος.
Το ότι θα έπρεπε να βρεθούνε κομματικοί εγκάθετοι και να γίνουν κομματικά παίγνια και όχι μόνο, είναι μια ασήμαντη λεπτομέρεια..
Εκ των πραγμάτων, φάνηκε ότι δεν ήταν καθόλου δύσκολο να γίνει. Σαν κλάδος και άξιους κομματικούς εκπροσώπους έχουμε και δεν είναι και η πρώτη φορά που στο τραπέζι των κομματικών παιγνίων τζογάρονται οι συνδικαλιστικές θέσεις του χώρου.
Πολύ περισσότερο, που αυτήν την φορά έπεσαν στο τραπέζι και οι περιπλανώμενες συνταγές των Συλλόγων, που δεν κατανοούσαν ότι είχαν νικήσει και δεν έλεγαν να σταματούσαν την αναστολή. Τι να πούμε? Μεγάλος πειρασμός. Είναι πολλά τα λεφτά Άρη.
Και μέχρι εδώ όλα καλά και όλα ωραία. Δυστυχώς όμως για τους πρωταγωνιστές, το έργο δεν έχει τελειώσει.
Θα παίζεται κάθε μήνα και κάθε φορά θα πρέπει να βρίσκεται ένα happy end, γιατί πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος πισωγυρίσματος και ανεξέλεγκτων καταστάσεων. Βέβαια, ο ανύπαρκτος προϋπολογισμός του Ε.Ο.Π.Υ.Υ. δεν αφήνει μεγάλη αισιοδοξία. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να κατέβει το έργο κακήν κακώς, αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Το ερώτημα για κάποιους, είναι τι κάνουμε μετά τις 15 Ιουλίου ή μάλλον μετά τις 23Ιουλίου, αν βέβαια υπάρξει από την μεριά του Π.Φ.Σ. ένα μέτρημα large, ως ένδειξη καλής θέλησης του κλάδου απέναντι στον Ε.Ο.Π.Υ.Υ..
Αν αποφασίσουμε να κάνουμε μια από τα ίδια, θα πρέπει να γίνει μια εναλλαγή και αυτήν την φορά να «νικήσουν» πρώτα άλλοι Σύλλογοι, που θα κάνουν βέβαια και το καθιερωμένο πλέον πλιάτσικο συνταγών.
Είναι μία άποψη και πρέπει να την βάλουμε στο τραπέζι στα πλαίσια της ισονομίας και της συναδερφικής αλληλεγγύης, που τόσο πολύ την έχεια νάγκη ο κλάδος αυτήν την εποχή.
Αν αρχίσουμε πάλι να παίρνουμε υποσχέσεις και να δίνουμε προθεσμίες πενθήμερα και βάλε για να μην πιέζεται πολύ ο αρμόδιος Υπουργός και να μην στερούνται τα φάρμακα τους οι βασανισμένοι ασφαλισμένοι, καλό είναι να το πούμε με σαφήνεια και έγκαιρα.
Αν προτιθέμεθα να υποβάλουμε τα φαρμακεία στο μαρτύριο της σταγόνας ή των δόσεων, είναι απολύτως σίγουρο ότι μερικά δεν θα αντέξουν.
Με αυτήν την λογική, είναι καλύτερα να το ξέρουν και να πάνε ιδία βουλήσει στον ξαφνικό θάνατο, τουλάχιστον χωρίς χρέη.
Σε αυτήν την περίπτωση, μπορούν οι τοπικοί Σύλλογοι για κάθε αποχωρούντα συνάδελφο να κάνουν και μια ειδική τελετή, να δίνεται ειδική πλακέτα και η μπάντα του Δήμου να παιανίζει το «επεσατε θύματα αδέλφια μου εσείς σε άνιση μάχη και αγώνα».
Μη τρομάζουμε με αυτήν την εκδοχή και μη την βρίσκουμε τραβηγμένη. Έτσι και αλλιώς, τα φαρμακεία είναι πολλά, πάρα πολλά. Το λένε οι εκάστοτε κυβερνητικοί, το λέμε και μείς. Και δεν το έχουμε πει μια και δυο φορές, το έχουμε τεκμηριώσει και με στατιστικά στοιχεία. Κανείς δεν έχει διαφωνήσει σε αυτό. Για να χρησιμοποιήσουμε και μια έκφραση του νέου Υπουργού τωνΟικονομικών «να αφήσουμε την αγορά να αυτορυθμιστεί».
Είναι τόσο απλό και κάποιοι από τους «δικούς» μας, καλό είναι να μη έχουν ενδοιασμούς.
Καταλαβαίνουμε την θέση τους, δεν θα τους κρατήσουμε κακία.
Πάλι φίλοι θα είμαστε.
Θεοδωρόπουλος Δημήτριος,
Εκλέκτορας Π.Φ.Σ.
Λουράντος Κων/νος,
Εκλέκτορας Π.Φ.Σ.
Σοφιανόπουλος Ανδρέας,
Εκλέκτορας Π.Φ.Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου