Πλησιάζοντας το τέλος του 2012 αλλά και τον ένα χρόνο λειτουργίας του
Hellenic Pharmacy,
του πρώτου σάιτ τεχνογνωσίας από φαρμακοποιούς στη χώρα, οφείλω να
ολοκληρώσω την πρώτη τριλογία άρθρων μου, όπως είχα σχεδιάσει να κάνω
από την αρχή. Την ανέβαλα περίπου τρεις μήνες με τη δικαιολογία των
συνταρακτικών -συνδικαλιστικά κυρίως- εξελίξεων αλλά πλέον ήρθε η ώρα.
Και μάλιστα η υπομονή μου επιβραβεύεται ώστε το τρίτο αυτό μέρος να
αποτελεί και ένα, τύπου απολογισμού, άρθρο πεπραγμένων.
Στο πρώτο μου άρθρο
Σπαταλώντας τη Δαπάνη
(11-3-2012) προσπάθησα να απομυθοποιήσω τις τεχνηέντως -από εξωτερικούς
παράγοντες κυρίως (Κυβέρνηση, Τρόικα, πάσης φύσεως “ειδήμονες”
πανεπιστημιακής ή/και μη εκπαίδευσης)- συγκεχυμένες έννοιες της
“Δαπάνης” και “Σπατάλης”. Στη χώρα της ξαφνικής κατάρρευσης και του
υποβαλλόμενου θολώματος σκέψης που ακολούθησε έπρεπε να ξεκινήσω από
κει:
την απενεχοποίηση ενός ολόκληρου Κλάδου από τη συστηματική κατασυκοφάντησή του! Από
τη στιγμή που έβλεπα χιλιάδες συναδέλφους να υποκύπτουν σε λογικές
“μαζί τα φάγαμε” αποδεχόμενοι ότι η Φαρμ. Δαπάνη ταυτίζεται με τη Φαρμ.
Σπατάλη, άρα η “χειρουργική επέμβαση είναι Ιερό καθήκον μιας
ευνομούμενης Πολιτείας το οποίο πρέπει να υποστούμε μαρτυρικά εις όνομα
των παλαιότερων “ατασθαλιών” μας” (όλο το 2011 υποστήκαμε πλύση
εγκεφάλου με σκοπό την ηθική ποινικοποίηση του κέρδους μας) θεωρώ ότι το
πρώτο βήμα ήταν να θυμίσω ότι
η παροχή σωστής και δίκαιης φαρμακευτικής περίθαλψης ονομάζεται “Δαπάνη”,
ενώ η άσκοπη, σπάταλη, ανισομερής και ανεξέλεγκτη ονομάζεται “Σπατάλη”,
καθώς και να αποδώσω αδρά τους βασικούς άξονες υπαιτιότητας, οι οποίοι
ως εκ θαύματος δε μας περιελάμβαναν!
Στο δεύτερό μου άρθρο
Σπαταλώντας και το μέλλον μας
(8-7-2012) αποτύπωσα την αποτελεσματικότητα του Κράτους στη διαχείριση
της επιβεβλημένης εξοικονόμησης πόρων. Ενώ ο ΕΟΠΥΥ ήδη είχε οικονομικά
καταρρεύσει και είχαμε μπει σε
διαδικασίες διαχείρισης αυτής της άτυπης στάσης πληρωμών
(αύξηση χρονικών ορίων πληρωμών, επικοινωνιακή αντεπίθεση εναντίον του
Κλάδου με απειλές για θεσμική κατακερμάτισή μας μέσω ωραρίων, συμβάσεων
κτλ, υποσχέσεις για έκτακτες επιχορηγήσεις κλπ), έκανα μια
περιγραμματική υπενθύμιση στο πώς αντιμετωπίζεται το θέμα από την
Κυβέρνηση, ποιά μέτρα έλαβε ή σχεδιάζει να λάβει ή/και επιθυμεί να έχει
πάντα
πρόχειρα για να αντιμετωπίσει τις υπερβάσεις προϋπολογισμού της και
γιατί αυτά στοχεύουν πάλι σε μας καθώς και γιατί δε θα λειτουργήσουν ή
καλύτερα γιατί το όποιο όφελος αυτών ουσιαστικά γίνεται εις βάρος της
βιωσιμότητας των φαρμακείων μας χωρίς μακροπρόθεσμα μόνιμα οφέλη για το
Κράτος. Πρόσφατα βέβαια τα εργαλεία της πολιτείας εμπλουτίστηκαν και με
αυτά που εντοπίζαμε ότι δεν είχαν χρησιμοποιηθεί ως τότε (
Δραστική,
rebate βιομηχανίας,
Ηλεκτρονική Συνταγογράφηση) αλλά το δημιουργηθέν κενό το κάλυψε ήδη το
άρθρο του Κ. Μπαϊρακτάρη με τη χαρτογράφηση της Ευρώπης:
τί, πού, πότε και πόσο έγινε και κυρίως ποιά τα αποτελέσματά του σε βάθος χρόνου. Καλό είναι να μαθαίνουμε από τους άλλους.
Στο τρίτο μου άρθρο λοιπόν πρέπει να απομυθοποιήσω τις δικές μας εσωτερικές δοξασίες.
Πάμε με τη σειρά.
- Δοξασία πρώτη: Ο ΕΟΠΥΥ τελικά δεν κατέρρευσε και εμείς με υπομονή βγήκαμε από τη στενωπό
Ο ΕΟΠΥΥ ουσιαστικά βρέθηκε με 780
εκατομ. λογιστικό αποθεματικό όταν ξεκινήσαμε τις αναστολές το Μάη.
Αποθεματικά μόλις για 3 μήνες! Για να βγει η χρονιά επιμήκυνε τις
πληρωμές μας πέραν των 45 ημερών. Έστω μία (1) μέρα πληρωμών πέρα από
τις πιστώσεις μας (ας δεχτούμε 60 μέρες προς χάριν της συζήτησης)
απαιτούσε ένα μηνιαίο αιτούμενο σε δανεισμό (άρα τόκους υπερημερίας που
αναλογούν χοντρικά σε μείωση ποσοστού κέρδους) ή κάλυψή του από το
αποθεματικό μας. Υπενθυμίζω μόνο ότι το “αποθεματικό” που μας πιπιλίζουν οι μαρκετίστες στην ουσία είναι οι αποταμιεύσεις μας!
Για ένα μέσο φαρμακείο του 80-20 (φάρμακο-παραφάρμακο) σημαίνει ότι
χοντρικά ένα μηνιαίο αιτούμενο κυμαίνεται από το 1/3 έως το 1/5 (στην
καλύτερη) των ετήσιων μεικτών εσόδων μας. Με τις απομειώσεις τιμών, τη
μείωση ποσοστού κέρδους και τα λειτουργικά έξοδα-φορολόγηση όλοι θα
έχετε πλέον διαπιστώσει ότι 2011-2012 όχι μόνο δεν έμεινε τίποτα “στην
άκρη” αλλά βάλαμε κι από την τσέπη μας! Το “δίπλωμα” αυτής της
διαδικασίας δεύτερη φορά το Σεπτέμβρη όταν και πήγαμε στις 90 μέρες
εξάντλησε αποταμιεύσεις ετών ή βούλιαξε στο δανεισμό τη συντριπτική
πλειοψηφία μας. Το 2013 η φορολογία θα είναι ακόμα μεγαλύτερη -ειδικά
για τις εταιρίες ΟΕ και ΕΕ- και με δεδομένο ότι ο προϋπολογισμός του
ΕΟΠΥΥ θα είναι ακόμα μικρότερος από το 2012 ο κίνδυνος να ανοίξει κι
άλλο το παράθυρο πληρωμών δημιουργεί εκρηκτικό μείγμα. Όσοι θεωρούν ότι
“κάναμε υπομονή και δικαιωθήκαμε” θα εκπλαγούν δυσάρεστα όταν
ανακαλύψουν στην πρώτη δόση της εφορίας ότι παρόλο που “γυρνούν” πολλά
λεφτά (ο περιβόητος τζίρος) στην άκρη δεν έμειναν τα απαραίτητα. Αν πάμε
σε νέες μειώσεις με το πρώτο δείγμα αστοχίας της Δαπάνης ή σε μειώσεις
τιμών θα ζήσουμε τραγικές καταστάσεις. Οι αναστολές λειτούργησαν
ως εργαλείο συντήρησης και για μας αλλά και για τον ΕΟΠΥΥ το 2012. Το
2013 πόσο εφικτό θα είναι να γίνονται με τον κόσμο να παραμιλάει πια;
Εμείς οι ίδιοι υποσκάψαμε τους αγώνες μας και τώρα προβλέπω ότι ο
βοσκός θα φωνάζει “λύκος” και τα πρόβατα θα μασουλάνε αμέριμνα.
Σήμερα υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες που
πρέπει να συνυπολογίσουμε. Την ουσιαστική παραδοχή πολλών υπηρεσιακών
παραγόντων ότι στο κυνήγι του στόχου (2,4 δις για το 2013) θα
χρησιμοποιούν τα ίδια εργαλεία “εγχείρισης”, αγνοώντας το θανάσιμο
αποτέλεσμα για τα Φαρμακεία αλλά και κόντρα σε κάθε λογική η οποία
προβλέπει να συνυπολογίζεις το κόστος με το αποτέλεσμα. Όμως η
εποχή των συμβουλών προς το Κράτος για το πώς πρέπει να ενεργήσει έχει
περάσει ανεπιστρεπτί κι όσο αργοπορούμε τόσο θα εξακολουθούμε να
κυνηγάμε τις εξελίξεις. Όταν ακούγονται από υπουργικά χείλη “δε
σας αναγκάζουμε να συμβληθείτε με τον ΕΟΠΥΥ” οφείλουμε να καταλάβουμε:
αυτοί έτσι ξέρουν (ή έτσι θέλουν) να κόβουν τη Δαπάνη κι έτσι θα
συνεχίσουν να κάνουν! Πρόσφατα δε σε συζήτηση επίκαιρης ερώτησης μέσα
στη Βουλή τέθηκε ο προγραμματισμός ωμά από τον κ. Σαλμά:
“… Ο ΕΟΠΥΥ είναι ένας αγοραστής
υπηρεσιών υγείας, για να ξεκαθαρίσουμε τα προβλήματα της οργάνωσης και
της χρηματοδότησης στο σύστημα υγείας της χώρας μας. Θα είναι μεγάλος αγοραστής από το δημόσιο τομέα και από τον ιδιωτικό τομέα.
Θα πρέπει να κάνει αυτές τις συμφωνίες με ένα γνώμονα: Στις πλάτες μας
έχουμε τις εισφορές και τη φορολογία των ασφαλισμένων μέσω του
προϋπολογισμού που χρηματοδοτούμαστε. Όταν έχουμε στις πλάτες μας τον
ιδρώτα του οικοδόμου, είναι πολυτέλεια να λέτε εδώ «βεβαίως οι γιατροί»,
για να είστε αρεστοί στους γιατρούς και «βεβαίως οι φαρμακοποιοί», για
να τους στηρίξετε, για να είστε αρεστοί στους φαρμακοποιούς. Είναι
βέβαιο ότι όποιος κλάδος και αν ερχόταν εδώ σήμερα θα τους στηρίζατε.
Βεβαίως, είναι μέρος θεσμικό που συζητούμε και συμβαλλόμεθα μαζί τους ως
ΕΟΠΥΥ. Βεβαίως, μας ενδιαφέρει να ζούνε καλά και να είναι εύρωστη η
κοινωνία μας, αλλά πρώτα μας ενδιαφέρει ο ιδρώτας των εργαζομένων. Και ο
ιδρώτας των εργαζομένων λέει ότι παίρνω τις καλύτερες υπηρεσίες για
τους ασφαλισμένους στις φθηνότερες τιμές. Πρέπει να πάρω
καλύτερες τιμές από τους γιατρούς, από τις κλινικές, από τη
φαρμακοβιομηχανία, από τα φαρμακεία, από τα διαγνωστικά κέντρα.
Επίσης, θα ήθελα να πω ότι στόχος μας είναι να απεξαρτήσουμε τον
Οργανισμό από την παραγωγή υπηρεσιών υγείας….. Δηλαδή, ο ΕΟΠΥΥ να μην
έχει τα πολυ-ιατρεία του Ι.Κ.Α. Αυτά μαζί με τα Κέντρα Υγείας και τα
περιφερειακά ιατρεία του Εθνικού Συστήματος Υγείας θα αποτελέσουν το
πρωτοβάθμιο σύστημα υγείας. Άρα, ο ΕΟΠΥΥ δεν θα είναι παραγωγός υπηρεσιών υγείας, αλλά αγοραστής.…”
Ο ΕΟΠΥΥ μόλις ολοκληρώσει και
σταθεροποιήσει τη δομή του θα ζητήσει από μας προσφορά υπηρεσιών.
Είμαστε έτοιμοι να την προσφέρουμε συνολικά ή θα πάμε “όποιος μπορέσει”;
Κι αν αυτοί που δεν μπορέσουν είναι αρκετοί ώστε να δημιουργηθούν τα
απαραίτητα κενά και να μπουν άλλοι παίχτες όσοι πιστεύουν τώρα ότι θα
μπορέσουν αισθάνονται ασφαλείς;
- Δοξασία δεύτερη: Πρέπει να καλύψουμε τα χαμένα έσοδά μας με επιπλέον ώρες εργασίας
Πέρασε ένας χρόνος λειτουργίας των
διευρυμένων. Η δεύτερη γενιά διευρυμένων ακολούθησε το Μάη αλλά κυρίως
τώρα. Η συντριπτική πλειοψηφία τους σύρθηκε σ’ αυτό λόγω του φαινομένου
ντόμινο. Αυτό είναι δε τόσο ισχυρό που ειδικά στην Αθήνα είχαμε σχεδόν
διπλασιασμό δηλώσεων. Όμως ενώ οι περισσότεροι ρωτούν γιατί έχουμε τόσους που σπάνε την ενότητα εγώ θα αναρωτηθώ γιατί έχουμε μόνο τόσο λίγους;
Το Σάββατο διαφημίζεται για τα έσοδά του. Αναλύσεις μάρκετινγκ μας
μιλούν για τα άλλα κανάλια διανομής και την εμπορική αγορά που
“χάνουμε”. Γιατί λοιπόν εμείς οι κουτοί δεν ακολουθούμε; Ίσως γιατί όλα
αυτά δεν είναι παρά ένας αστικός μύθος, φτιαγμένος χωρίς πραγματικά
στοιχεία πωλήσεων και διαφημισμένα από “ειδικούς” που λογαριάζουν τα
φαρμακεία όπως τα εμπορικά στις μελέτες τους. Είναι όμως; Η πράξη δεν το
αποδεικνύει! Η απελπισία σπρώχνει στις δηλώσεις και το παράδοξο να μην
ακολουθούν πολλοί ή τουλάχιστον όσοι έχουν τα χαρακτηριστικά να
αποκομίσουν οφέλη σύμφωνα με τους “ειδικούς” (κεντρικά σημεία, ανάπτυξη
τμήματος παραφ/κων-καλλυντικών, υπηρεσίες) οφείλεται στη σιωπηρή
παραδοχή: τα οφέλη (έσοδα) δεν ανταποκρίνονται στον κόπο (ωράριο, αμοιβές εργαζομένων) και
οι υπηρεσίες δεν έχουν κοστολογηθεί άρα δεν αποτελούν άμεση ανταπόδωση.
Οι περισσότεροι των συμμετεχόντων σύρονται σ’ αυτό, λίγοι με πολύ
μεγάλες μονάδες το ακολουθούν (με αμφισβητούμενα αποτελέσματα) και
πολλοί -ακόμα- αδιαφορούν ή/και προσπαθούν να επιμείνουν στη μη δήλωση
προσπαθώντας να αντέξουν τη μπόρα του ανταγωνισμού ωραρίου. Για πόσο; Οι
Σύλλογοι αντιδρούν σωστά μέχρι τώρα στο διευρυμένο ωράριο ανάλογα με
τις τοπικές ανάγκες: με εφημερίες! Πιστεύω ότι αυτό δεν είναι πλέον
αρκετό, αλλά το άνοιγμα ωραρίου το οποίο νομοτελειακά έρχεται θα είναι η ταφόπλακα του φαρμακείου γειτονιάς!
Το διευρυμένο ωράριο επιβλήθηκε από έναν Υπουργό για να αλώσει το
ωράριο και έμμεσα τη δομική μας σύσταση. Όμως εμείς οι ίδιοι να
οραματιζόμαστε ανοιχτά ωράρια όχι σαν αντίδραση στους λίγους αλλά σαν
“εμπορική προοπτική” είναι εγκληματικό! Όσοι πιστεύουν ότι οι Σύλλογοι
οφείλουν να τους βοηθήσουν στο θέμα του ωραρίου για να δουλέψουν και να
σώσουν το φαρμακείο τους πρέπει να αναλογιστούν ότι βρίσκονται σε
προνομιακά κεντρικά σημεία, δεν άνοιξαν άλλοι κοντά τους, δουλεύουν με
συγκεκριμένο ποσοστό κέρδους, με συγκεκριμένη ύλη και με συγκεκριμένη
νομική μορφή ΛΟΓΩ των Συλλόγων!!! Ναι, αυτών που τώρα “κατηγορούν” ότι
τους περιορίζουν χωρίς να υπολογίζουν τις ανάγκες της εποχής. Ίσως
αν καταργούνταν συγκεκριμένοι περιορισμοί (ειδικά χωροταξικοί) για τους
οποίους αγωνίστηκαν και οι περιφερειακοί συνάδελφοί τους που δεν είναι
τόσο προνομιούχοι και είχαν τώρα ένα
Pharma-Center-Super-Mega-Ninja-Store δίπλα τους να μην ένοιωθαν και τόσο
“μεγάλοι” κι ότι οφείλουν να υπολογίζουν και τους γύρω τους.
Ίσως και πρέπει να γίνει τελικά κάτι τέτοιο διότι πολλούς αυτόφωτους
ελευθεραγορίτες έχουμε άξαφνα στον Κλάδο αλλά υπολογίζουν με ξένα
κόλλυβα.
Οι φαρμακοποιοί είμαστε εντελώς ανίκανοι επιχειρηματίες.
Χρόνια τώρα ζούσαμε χωρίς καν να μπορούμε να διαχειριστούμε σωστά τα
αποθεματικά μας. Ελάχιστοι από μας μπορούμε ακόμα και σήμερα να
αξιοποιήσουμε την τεχνογνωσία και να υπολογίσουμε βασικές δομές μας όπως
τη
διαχείριση αποθεμάτων,
σωστές παραγγελίες αλλά και πωλήσεις.
Σίγουρα ελάχιστοι το έχουν έχουν κάνει πριν αρχίσουν να συζητούν
μεθόδους αντίδρασης ειδάλλως δε θα είχαμε τις δύο παραπάνω δοξασίες,
αλλιώς ας μου πουν αν έχουν διαβάσει
Παναγιώτη Ζαρογουλίδη και
Γιώργο Κουτέπα.
Απλές απορίες μου:
- στα σεμινάρια μάρκετινγκ που κάναμε στην Αθήνα το ’98 (πρώτο έτος που θα βγαίναμε στο “κλειστό επάγγελμα”) μας μάθανε τον χρυσό κανόνα του μάρκετινγκ προϊόντος: η πρώτη κίνηση είναι να τοποθετηθεί στα ράφια!
Γιατί είμαστε ο μοναδικός χώρος όπου ένα προϊόν ΠΡΩΤΑ διαφημίζεται και
έπειτα το παραλαμβάνουμε, αλλά εν τω μεταξύ χάνουμε τον πελάτη; Εκτός
βέβαια αν έχουμε φροντίσει πρώτα να παραγγείλουμε από την τάδε εταιρία
που μας το προσφέρει σε.. δωδεκάδες!!!! Γιατί εμάς κανείς δε μας
αποζημειώνει τα ράφια μας ή δε μας αφήνει παρακαταθήκη; Διότι κύριοι συνάδελφοι ΔΕΝ είμαστε καλοί επιχειρηματίες και δε θα μπορούσαμε να είμαστε ο καθένας μόνος του.
Κι όσοι το πιστεύουν αυτό έχουν αλλάξει γνώμη (θέλω να ελπίζω) τα
τελευταία δύο χρόνια όταν ισχυρότατα φαρμακεία πλέον στενάζουν από γεμάτα ράφια με προϊόντα και άδεια ταμεία.
Οι ίδιοι που τους δημιούργησαν το πρόβλημα (πωλητές και product manager
εταιριών, σεμιναριομάνατζερ, κάθε λογής “πετυχημένοι” σχετικοάσχετοι)
τώρα τους υποδεικνύουν τη λύση: για να τα πουλήσουν πρέπει να αυξήσουν
τη χρονική πρόσβαση. Το ότι με παραπλανητικές τεχνικές τους τα
έχουν φορτώσει μειώνοντας τη ρευστότητά τους οι ίδιοι που τώρα τους
παραδίδουν μαθήματα αναδελφοσύνης το έχουν καταλάβει;
- το ότι δουλεύουμε τα διάφορα κοινά μας προϊόντα με άλλα κανάλια
διανομής με πολύ υψηλότερες τιμές νομίζουμε ότι οφείλεται στο μεγάλο μας
κέρδος; Με τα γάλατα είδαμε ότι οφείλεται σε στρατηγικές των εταιριών. Όπου
αυτές επέλεξαν τη στρατηγική συμμαχία μαζί μας ή όπου διαπραγματεύτηκε
ένας μεγάλος πραγματικός επιχειρηματίας (συνεταιρισμοί) έχουμε φτηνότερα προϊόντα (sudocream) ή τουλάχιστον ανταγωνιστικές τιμές (βρεφικό γάλα)
Οι κινήσεις μας από το Μάη και μετά
πλήγωσαν πολύ την ενότητα, την αυτοπεποίθηση, τη συνοχή αλλά και την
εμπιστοσύνη στους εαυτούς μας, στα όργανά μας, στους συναδέλφους, φίλους
και γείτονές μας. Οι διαρκείς παλινδρομήσεις μας, οι απεργοσπαστικοί
μηχανισμοί που στήθηκαν (και η ευκολία που αυτοί διαπέρασαν τις γραμμές
μας), ο ευτελισμός του λόγου μας (άρα και των επιδιώξεών μας) σε
“συνδικαλιστικό”, η μονοδρόμηση των προτεραιοτήτων μας σε καθαρά
οικονομικές, η απαξίωση θεσμικών διεκδικήσεων, τα συνεχή “μπρος-πίσω”, η
άκρατη φιλολογία αντί για δράση, η φεϊσμπουκομανία καταδίωξης που
ανέπτυξαν πολλοί συνδικαλιστές (χάνοντας το δάσος και βλέποντας το
δέντρο), έχουν, κατά την ταπεινή μου άποψη, τελείως αποπροσανατολίσει
τους συναδέλφους από τα παραπάνω που αποτελούν πραγματικά γεγονότα κι
όχι εικασίες ή προβλέψεις ή εκτιμήσεις ή συνδικαλιστικά παίγνια.
Ανιχνεύω συμπεριφορές και πεποιθήσεις τελείως παράδοξες και απορώ πόσο
γρήγορα μπήκαν στο μυαλό μας από την απελπισία, την εχθρότητα, την
καχυποψία και την έλλειψη εμπιστοσύνης που αφήσαμε να γεννηθεί μέσα μας
από διάφορες συνδικαλιστικές επιλογές. Ακόμα κι αν αυτές ήταν άστοχες,
επιζήμιες, αλλόκοτες, αναγκαίες, πραγματιστικές, διορατικές (ή και το
αντίθετο), ενωτικές ή και διχαστικές το αποτέλεσμα είναι πολύ χειρότερο!
Αφήνει μια έντονη μεταλλική γεύση ατομικότητας ακριβώς τη στιγμή που χρειαζόμαστε το αντίθετο!
Ακούμε πλέον ευθέως να μιλάμε για διαστρωμμάτωση Φαρμακείων, για ωράρια
Σαββάτων που είναι χρήσιμα (σε μερικούς, άρα αυτό είναι αρκετό;), για
συστεγάσεις/συνενώσεις/δίκτυα και πολλά άλλα, όμως δεν υπάρχει καμία
πρόοδος στη σκέψη, στο θεσμικό πλαίσιο, στην ωρίμανση και στην επιδίωξη
λύσεων. Μόνο τυφλές, ατομικές, σπασμωδικές ωθήσεις πλήθους στη σφαγή που
χωρίς καθοδήγηση και υποκινούμενοι από την καθίζηση τζίρων, εσόδων και
προοπτικών τσαλαβουτάνε στη σωτηρία ευαγγελιστών της μαρκετίστικης
ανάπτυξης! Δε γίνεται να αντιμετωπίσουμε την κρίση
τσαλαβουτώντας σε δοξασίες και τυφλές επιλογές, ούτε και να στηριζόμαστε
στις στρατηγικές μας επιλογές από ξένα συμφέροντα πλην του ίδιου μας
του Κλάδου! Κι εδώ κατηγορώ τους πάντες:
- τους Συλλόγους μας που δεν έχουν διεκδικήσει τα εργαλεία που
χρειαζόμαστε (π.χ. ευνοϊκές ρυθμίσεις για συστεγάσεις), αλλά και που δεν
έχουν αξιοποιήσει σωστά τη γνώση του Κλάδου (και τα άτομα που την
κατέχουν επειδή δεν είναι συνδικαλιστές για να μην μπω στην κουβέντα του
πόσο πίσω έχουμε μείνει στην απαραίτητη αλλαγή πλεύσης στη στελέχωση
του Κλάδου γιατί με πληγώνει βαθύτατα εδώ και τρία χρόνια)
- τους Συνεταιρισμούς που δε μας έχουν προστατέψει από αετονύχηδες
ακόμα και δια της επιβολής στα μέλη τους αλλά και τους ιδιώτες
χονδρέμπορους που δεν έχουν συμπράξει προς μια τέτοια κατεύθυνση κατά
του Direct to Pharmacy
- τους Συντάκτες του σάιτ μας αλλά και όσους άλλους στον Κλάδο
που έχουν τη γνώση (την πραγματική γνώση όχι αρλούμπες της πιάτσας)
αλλά έχουν καθυστερήσει να δώσουν στίγμα και κατευθύνσεις
Το πλέγμα της Φαρμακευτικής περίθαλψης ΠΡΕΠΕΙ να διατηρηθεί και υπό αυτήν την προϋπόθεση να αναζητηθούν λύσεις επιβίωσης σε συνθήκες κρίσης και με το δεδομένο προϋπολογισμό του ΕΟΠΥΥ:
- πολλά, διεσπαρμένα, ανεξάρτητα, ιδιωτικά με αδειούχο Φ/ό μοναδικό
ιδιοκτήτη φαρμακεία. Τη μοναδική άμυνα -στο συγκεκριμένο γεωγραφικά
τόπο- απέναντι σε κάθε είδους απειλή διείσδυσης: εγχώριο ή και ξένο
- αυτό για να γίνει θα πρέπει να αξιοποιηθούν διάφορα εργαλεία (όπως και το ωράριο) ως μέσα ανάπτυξης και όχι κατακρεούργησης των μικρών φαρμακείων.
Αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν τα Συλλογικά μας όργανα προτείνουν μορφές
δικτύωσης αλλά και εξασφαλίσουν τους αναγκαίους θεσμικά όρους. Διότι
κύριοι συνάδελφοι δεν μπορούμε να ζητάμε από κάποιους να θυσιαστούν για
κάποιους άλλους, μπορούμε όμως να τους βοηθήσουμε να σταθούν ζωντανοί.
Αν τα κάνουμε αυτά όποιος θέλει ακολουθεί κι αν δεν ακολουθήσει κακό του κεφαλιού του. Πάντως κανείς δε θα έχει δικαιολογία αν τελικά μείνει πίσω. Εμείς οφείλουμε να προσφέρουμε ευκαιρίες, λύσεις και κατευθύνσεις στον Κλάδο.
Αν δεν το κάνουμε εμείς θα το κάνουν
άλλοι ή οι συνάδελφοι θα ακολουθούν στο σκοτάδι όποιον κρατάει έστω ένα
φακό για να τους δείχνει το δρόμο.
Και δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι ο
δρόμος που θα μας δείξουν αυτοί οι άλλοι ή/και οι μη κατηρτισμένοι
συνάδελφοί μας είναι σωστός. Είμαι όμως σίγουρος ότι είναι στρωμμένος με καλές προθέσεις.
Καλή χρονιά να μας έρθει.
